Atrakcje turystyczne

Aleja Lipowa

Nasadzenia drzew wzdłuż dróg to charakterystyczny element śląskiego krajobrazu. Tradycja obsadzania dróg na tych terenach wywodzi się z XVIII wieku. Zakładanie alei w Prusach zapoczątkowali królowie Fryderyk Wilhelm I i jego syn Fryderyk II. Nasadzenia wiązały się między innymi z zapewnieniem komfortu podróżującym, wskazywały przebieg tras zimą.

W tej chwili aleja znajduje się przy ścieżce rowerowej, wcześniej była to droga wojewódzka. Obecny drzewostan alei liczy około 100 lat, jest cennym przyrodniczo i kulturowo zespołem ponad 250 drzew z gatunku lipa drobnolistna (Tilia cordata).

Ze względu na wartości przyrodnicze  aleja lipowa podlega ochronie jako pomnik przyrody. Jest to także siedlisko chronionego chrząszcza - pachnicy dębowej.

 

Budynek dawnej OSP w Nowym Browińcu

Od początku XIX w. w państwie pruskim następowała intensyfikacja ochrony przeciwpożarowej, począwszy od wzajemnych ubezpieczeń od ognia, po zarządzenia dotyczące  budownictwa ogniotrwałego, z obowiązkowymi lub ochotniczymi strażami ogniowymi w każdej gminie. Nieznany jest dokładny czas utworzenia ani status straży w Nowym Browińcu, sam obiekt przeznaczony był do przechowywania sprzętu tzw. narzędzi ogniowych.
W dotychczasowych dokumentach przyjęte było datowanie budynku na połowę XIX wieku, ale raczej powstał później, najwcześniej w 2 połowie XIX wieku.

Budynek remizy usytuowany w centralnej, najstarszej części wsi, zwrócony jest frontem  w stronę ulicy. Obiekt na rzucie kwadratu, wolnostojący, jednoprzestrzenny, murowany, tynkowany. Nakryty dachem dwuspadowym. W zachodnim narożniku dostawiona drewniana wieża przeznaczona do suszenia węży strażackich. Otwór drzwiowy części murowanej duży, umożliwiający wjazd pojazdu, drzwi drewniane, dwuskrzydłowe oryginalne. Elewacje bez detali architektonicznych. W ścianach bocznych niewielkie otwory okienne zamknięte łukiem odcinkowym.

Obiekt posiada wartości naukowe i historyczne, jest jedynym przykładem budowli o pierwotnej formie architektonicznej, przeznaczonej na cele ochrony przeciwpożarowej w gminie. W przypadku pozyskania funduszy i remontu może stanowić atrakcję i wyróżnik miejscowości.

 

Młyn w Skrzypcu

Po raz pierwszy Skrzypiec wzmiankowany był jako Greywitz w 1331r. W 1392 r. we wsi znajdował się młyn dwukołowy należący do właściciela osady. Od 1598r. Skrzypiec znalazł się w posiadaniu Prudnika. W 1830 roku w Skrzypcu istniała gorzelnia i browar, był także młyn wodny. Pierwotna budowla, prawdopodobnie drewniana, zastąpiona została w 1866 r. (data uwidoczniona w kracie okiennej) obecnym obiektem. Modernizacja młyna, która nastąpiła prawdopodobnie w 1911 r (zastąpienie koła wodnego turbiną Francisa), spowodowała także zmiany w układzie hydrotechnicznym i bryle budynku. Wzniesiono wtedy komorę turbiny i przybudówkę pd.-zach. Od lat 20-tych do czasów II wojny światowej udokumentowanym właścicielem młyna w Skrzypcu był A. Heisig. W 1997 r, wskutek pożaru zniszczeniu uległ dach oraz wnętrze części gospodarczej i częściowo mieszkalnej młyna.

Młyn jest budynkiem trzykondygnacyjnym o wystawnej formie, nawiązującej do neogotyckiego budownictwa pałacowego. Obiekt eklektyczny z elementami klasycyzującymi. Budynek w stanie częściowej ruiny murowany z cegły, tynkowany; z dachem dwuspadowym o niewielkim kącie nachylenia połaci dachowych, pierwotnie kryty papą na lepiku. Elewacja frontowa jest dziewięcioosiowa, symetryczna, w trzech osiach środkowych ryzalit z narożnymi pilastrami w formie wieżyczek ze zwieńczeniami. Ryzalit zamknięty płaskim, trójkątnym szczytem z prostokątną sterczyną w wierzchołku.

detal architektoniczny: gzymsy, podziały ramowe elewacji, fryz arkadowy, boniowanie, pilastry, sterczyny, gzymsy nadokienne, profilowane obramienia okienne. Otwory okienne w strefie parteru i w całym ryzalicie zamknięte  półłukiem, pozostałe prostokątne. Częściowo zachowana oryginalna stolarka okienna – okna krosnowe, zdwojone oraz drzwi dwuskrzydłowe, ramowo – płycinowe.

Cenny obiekt o obecnie unikalnej funkcji i formie architektonicznej na terenie gminy, stanowi dominantę architektoniczną wsi, zarówno ze względu na rozmiary obiektu, jak i efektowną formę budowli.

 

Park w Trzebinie

Obronny dwór w Trzebinie został zbudowany najprawdopodobniej już w XV w., w czasach Kottulinskich. W 1670 r. Helena Polixena Schmeskal, wdowa po Janie Krzysztofie von Wachtlu, zapisała majątek Bożogrobcom z pobliskiej Nysy. Klasztor posiadał dobra w Trzebinie do kasaty w 1810 r. w 1809 r., na terenie parku przy rezydencji w Trzebinie odkryto źródła wód mineralnych i w miejscowości utworzono uzdrowisko z zakładem kąpielowym. W 1 połowie XIX wieku powstał tzw. "ogród drzewny" którego głównym elementem była aleja grabowa nad stromym brzegiem strumienia. W drugiej połowie XIX wieku zasadzono szereg drzew liściastych i iglastych, tworząc niewielki park.

Park w Trzebini położony jest w centrum miejscowości, jego granice wyznaczają drogi wiejskie oraz granica własności. Teren parku jest fizjograficznie urozmaicony. Przez południową część parku przepływa potok ograniczony stromą skarpą i niższą skarpą od strony parku. Północna część parku to teren wyrównany. Po budowli zamkowej zachowały się tylko ruiny.

We wschodniej części parku położone były budowle dawnego niewielkiego uzdrowiska, w tym niezachowany budynek sanatoryjny oraz pozostałości po łazienkach i basen.

Drzewostan liściasty z przewagą lipy drobnolistnej, grabu pospolitego, klonu pospolitego, dębu szypułkowego, kasztanowca białego, oraz drzew iglastych (głównie świerk pospolity).  Na terenie parku nie zachowały się drogi parkowe czy elementy małej architektury. Część jest współcześnie zagospodarowana – plac zabaw dla dzieci.

Park zabytkowy, wpisany do rejestru zabytków.

 

Budynek Bramny

Dawny budynek bramny jest najlepiej zachowaną częścią zespołu zamkowo - parkowego. Obronny dwór/zamek w Trzebinie został zbudowany najprawdopodobniej już w XV w., w czasach Kottulinskich. W 1559 r. baron Adam Kottulinski wydał swą córkę Katarzynę za Krzysztofa von Wachtel. Majątek w rękach rodziny Wachtel pozostał do 1670 r., kiedy to Helena Polixena Schmeskal, wdowa po Janie Krzysztofie von Wachtlu, zapisała go Bożogrobcom z pobliskiej Nysy. Klasztor posiadał dobra w Trzebinie do kasaty w 1810 r. Majątek przejęty przez państwo pruskie, został w 1812 r. sprzedany marszałkowi Gebhardowi Leberecht von Blücher. Budynek bramny pierwotnie połączony z zamkiem gankiem, wzniesiony w początkach XVII w., przebudowany na spichlerz w wieku XVIII. W 2010 r. gmina przeprowadziła kompleksowe prace remontowe tego obiektu, ogrodzenia, kaplicy i figury św. Jana.

Budynek trzypiętrowy, murowany, tynkowany, zbudowany na planie zbliżonym do kwadratu, nakryty dachem namiotowym zwieńczonym krzyżem bożogrobców, pokrycie z dachówki karpiówki. Elewacje z małymi okienkami
z kratami kowalskimi, dostosowanymi do pełnionej funkcji technicznej. Brama wjazdowa usytuowana niesymetrycznie zamknięta łukiem koszowym,
z drewnianymi drzwiami dwuskrzydłowymi.

Obiekt zabytkowy, wpisany do rejestru zabytków.